Haute Route Pyrénées: dag 11 – 20

Loopdag 11 – Dag van de Vision Quest

Do 26/7. Cabana del Quillón – Estanh de Rius. Ochtend strakblauw, middag stapelwolken, regen en onweer, avond halfbewolkt en rustig.

35 km, 2100 hm / 56 lkm

// Het idee van deze Mountainrun was dat het tegelijk een Vision Quest zou zijn. Lopen om te zien. Fotograferen. Lekker tegenstrijdig, dat wel. Moet je een balans in vinden en dat lijkt vandaag niet zo te lukken. Alhoewel, de Indianen zien zoiets meer als wat je overkomt tijdens je lange solo-reis in de natuur. Het leerproces van tempo maken en vertragen, het een naast het ander. Het blijven openstaan. De ontmoetingen onderweg. Schuilen voor het onweer. Het bad in Estanh de Rius. De dankbaarheid van een gezond lijf. In die zin is elke reis door de natuur – langdurig, op eigen kracht en solo – een vision quest. Het keert je onherroepelijk binnenstebuiten.

 

Loopdag 12 – Dag van vooruitzien

Vr 27/7. Estanh de Rius – Refugi d’Airoto. Half bewolkt, warm, droog.

45 km, 2000 hm / 65 lkm

// Soms is een route zó lastig. Met boulders zo groot als ikzelf ben, diepe gaten ertussen, kilometer na kilometer voorzichtig over zo’n doolhof, een misstap is hier geen optie, elke vezel van mn lijf staat op concentratie. Met een vervelend steile klim zonder pad, min of meer rechtstandig door stenig gras omhoog. Met een brokkelige graat waar het keihard waait. Waar je soms moet klauteren.

Dan is het belangrijk om vooral even niet met NU bezig te zijn. Dat wil zeggen, op de momenten dat de concentratie dat toelaat. Overwegend ben ik dat nl wèl – dan is alles Pyreneeën, 24 uur per etmaal en ik zuig het op. Maar op een dag als deze voelt het belangrijker om vooruit te kijken. Niet omkijken naar waar je eerder was, niet stil blijven staan bij hoe zwaar het is. Vooruit zien. Naar het liggen in mn tarptentje. Naar de bloedmaansverduistering van straks. Naar morgen.

 

Loopdag 13 – Dag van grote stilte

Za 28/7. Ref. d’Airoto – bivak bij Riu de Guerosso (NO boven Noarre). Eerst bewolkt, later steeds zonniger.

35 km, 2500 hm / 60 lkm

// De maan was prachtig, ik zag hem zo verkleuren vanonder mn tarpje. Daar zou je heerlijk op slapen, maar helaas zat een groep van 15 jongeren bij de hut die me lang wakker hielden met hun gekrijs (en een vuurtje op 10 m van mn tent). Dat gaat dwars door je oordoppen heen. Woordenwisseling gehad. Om 03.00 uur hielden ze op… Toen kon ik nog twee uur slapen…

Dan is het heerlijk weg te kunnen gaan, de stilte tegemoet. Die aanbid ik dan. En stil is het. Dit deel van de Spaanse Pyreneeën is gigantisch ruig, doet me sterk aan Réunion denken. Makkelijke routes zijn hier niet. Ik haal door het technische terrein niet zoveel km’s als gedacht. De route omlaag naar Alos d’Isil is een volslagen chaos van bramenstruiken, heuphoog gras en steile rotsbandjes. Ook een soort stilte, bijna bedreigend.

 

Loopdag 14 – Dag van de ruigte

Zo 29/7. bivak bij Riu de Guerosso – Refugi de Baiau.

42 km, 2500 hm / 67 lkm

// In dit terrein kun je alleen maar respect hebben voor wie hier altijd al gewoond heeft. Catalonië is ruig en dit deel vd HRP is echt allemachtig wild. Steil, supergroene kloofdalen met watervalbeken, smalle geitenpaadjes, machtige toppen. En zo stil, zo leeg, zo groot.

 

Loop/rustdag 15 – Dag van de recharge

Ma 30/7. Rifugi de Baiau – El Serrat, hotel Bringue, Andorra.

Zonnig en heet.

18 km, 1000 hm / 28 lkm

// Deze reis is geen race. Ik volg niemands lintjes, er is geen competitie. Toch is het fantastisch om álles te geven, urenlang, volle inzet. En soms behoorlijk spannend. De collado’s zijn elke keer een verrassing. De omstandigheden zijn nooit zoals in het boekje… Vanmorgen over keiharde firn op de pas en aan de andere kant vrij steil omlaag over een ijsveld waar uitglijden geen optie is. Kost tijd. Kost kracht. Treetjes hakken. Alpiene technieken en mentale calmingdowntalks.

Als ik dan weer op gewone grond sta, ben ik zo blij. Denk ik aan afgelopen nacht bij het onbemande koektrommeltje Baiau. Mijn lichtletters. De maan. Alles is verbonden en loopt in elkaar over.

In de snikhete (maar oh zo heerlijke) zon ren ik (alweer zo heel erg steil) over een rommelpadspoor omlaag. Andorra laat zich niet van zijn mooiste kant zien in El Serrat (wat uit appartementen en wat hotels bestaat) maar ik móet hier ff stoppen, nul komma nul eten meer. Geen kiosk of winkel dus dan zo’n hotel maar in. Vier sterren. Stinkend klofje vol zwetelige zoutranden, zwarte modderbenen. Maar er gaan 2 boccadillo’s con queso voor mij gemaakt worden om in de rugzak mee te nemen tot l’Hospitalet-près-l’Andorre. Meer keus is er niet (nouja, ham kon ook maar gezien de temperatuur…). Terwijl ik in de sjieke lounge zit te wachten krijg ik ineens een wereld idee. Wat nou als dit een rustmiddag/avond is?! Even rechargen. Bed, bad, goed eten. Ohhhhh. Even de kaart tevoorschijn trekken. “Si, por favor, per una noche!”

 

 

Loopdag 16 – Dag van oneindigheid

Di 31/7. El Serrat – l’Hospitalet-près-l’Andorre.

Eerst zonnig en warm, later zwaar bewolkt, lichte regen, mist.

38 km, 2200 hm / 60 lkm

// Als je drie ‘gewone’ dag-etappes (en gewoon is niet gewoon hier in de Pyreneeën!) aaneenplakt, krijg je een oneindig lange dag met héél veel cols… Met superveel mooie momenten. Vooral het dal van Sorteny met zn heerlijke bloemenzee. Ik vind die pluizebollen zo leuk met hun warrige koppies wild haar. Op veel plekken zou ik zo nog tig keer terug willen komen in weer ander licht, met meer uitrusting én meer eten ;-).

Maar het deel van Rif. Rulhe tot l’Hospitalet daar kom ik nooit meer! Wat een afzichtelijk traject. Stenen horen erbij in de bergen maar om uur na uur over 1-2 m grote steenblokken te balanceren is niet grappig.

Toch moet ik blij en dankbaar zijn. Dat ik deze grote reis kan maken. Dat alles heel is. En dat ik al zo ver ben!

 

 

Loopdag 17 – Dag van flexibiliteit

Wo 01/08. l’Hospitalet-près-l’Andorre – bivak bij Orri de Baix, Vall d’Eyne.

Wisselend bewolkt in de ochtend, middag en avond hevig onweer en zware regen.

50 km, 2300 hm / 73 lkm

// 14 uur onderweg zijn op alleen 2 broodjes kaas (hotel in El Serrat) leerde me gisteren dat je dan in elk geval een ongelofelijke dip krijgt. Ik miste mn suikerhapjes (chocola, al dan niet gesmolten, of reepjes). Dus gisteravond in l’Hopitalet naar de (enige) winkel gesprint die volgens het bordje op de deur nog 20’ open zou zijn, maar evengoed gewoon dicht was. Ik had nul komma niks aan eetbaars meer. Dus hotelletje gepakt, maaltijd verslonden en vanmorgen eens uitgeslapen tot 06.30 uur, om klaar voor vertrek in elk geval nog even langs de alimentation te gaan. Hangt er een nieuw bordje. “Woensdag 1 aug hele dag dicht. Uitzondering” Whahaha. Grrrrrrr. In het hotelletje dan maar 2 zakjes chips en 4 madeleines (tweehaps cakejes) gescoord, je moet toch wat… Want je weet nooit of ze bij de hutten die ik ga passeren niet net “even weg, ben zo terug” zijn, of anders “aan de schoonmaak, keuken dicht”…

Passen, bloemen, marmotten, zon, wolken, wind, andere mensen, weer passen, rivieren, meertjes, koeien, schapen, paarden. Hut met chocola, hut met crêpe du sucre. En toen het onweer. Gelukkig inmiddels relatief laag alweeren in een bos. Eerst tijdje gescholen onder de sparren maar daar kom je ook niet verder mee. Dus toen ik dacht dat het wel weer minder werd, toch maar verder. Bleek het natuurlijk nog véél harder te kunnen. Zelden zo’n hagelregen meegemaakt. Lopend. Druipend. Niets was nog droog. En koud dat ik het had. Rennen, alsjeblieft, warm blijven, zsm een bar in Bolquere vinden. Later op weg maar Eyne herhaling van onweer, regen en doorweekt raken. Maar inmiddels wel met brie, droge worst en stokbrood op de rug!

Nu onder mn tarpje in Valle d’Eyne eindelijk warme droge kleren aan. Mijn handen zijn gerimpeld van het vocht en oh, wat voelt het zwaar en heftig, zo’n bivak na zo’n dag. Ik heb het goed hier, dat zeker, maar na die hotelnachtjes is meteen wel weer duidelijk dat bivakkeren echt een enorm ander verhaal is…;-)

 

 

Loopdag 18 – Dag vd eenzaamheid vd lange-afstandloper

Do 02/08. bivak bij Orri de Baix, Vall d’Eyne – bivak in Foret Domaniale de Canigou.

Bewolkt, soms ook zon. Harde wind.

51 km, 2000 hm / 71 lkm

// Lange dagen zijn het. Een oneindige reis lijkt het. Al worden de uitzichten vanaf de passen nu toch anders, zachter, ronder, lager. Bijzonder om zo onderweg te zijn. Niet iets om heel vaak te doen. Want natuurlijk is opstaan met een bakkie koffie het heerlijkst. Of al in het namiddagzonnetje op een mooi plekje stoppen en rond je tentje luieren. Maar al die fijne dingen komen weer. Later, hierna, vaak genoeg. Voor nu is het mooi om een uitzonderlijke inspanning te willen leveren. Om volslagen en volledig onder te dompelen in de bergen, de vision quest en het lange afstandslopen. Mooi én onnoemelijk zwaar.

 

 

Loopdag 19 – Dag van de veer

Vr 03/08. bivak in Foret Domaniale de Canigou – bivak bij Montalbà

Bloedheet.

43 km, 2000 hm / 63 lkm

// Ik neem van elke bergreis altijd een steen(tje) mee. Dit keer niet. Want op de allereerste dag, na vertrek uit Hendaye aan de Atlantische Oceaan, vond ik deze gierenveer. Boven de Baskische cols zweven ze. Groot, magisch. Nergens zag ik meer gieren dan daar. En die ene grote veer is dus bijna de hele Pyreneeën door! Omdat ik ‘m op dag 1 al vond, dacht ik: dat is niet voor niets. Teken van licht reizen, licht leven, lichtvoetigheid. Hoe dan ook, hij is er bijna….

 

 

Loopdag 20 – Finale

bivak bij Montalbà – Banyuls-sur-Mer

Za 04/08. Snikheet (39 gr) maar gelukkig veel wind.

64 km, 2800 hm / 92 lkm

// Het is onbeschrijflijk, het besef dat het me werkelijk lukken gaat, de hele Pyreneeën door via de Haute Route, als mountainrunning vision quest. Dat was bepaald geen makkelijke combinatie, maar wel een mooie, leerzame. Ik had die extra 4 kg fotofilmspullen nooit willen missen.

In plaats van laat op de avond in Banyuls aankomen (waar ik het liefst heen door gerend was), besluit ik om boven het stadje te slapen en het restantje de volgende ochtend te doen. Niet vanwege vermoeidheid (die voel ik wel, oei, die voel ik boven alles uit, maar die 2 uurtjes kunnen er nog wel bij) maar vanwege dat ik niet ‘s avonds laat door een stad vol drinkende feestgangers wil lopen met mn moeie lijf. (Dát vind ik nou gevaarlijk!)

Oh oh oh het gevoel van aan het strand staan. Aan de Middellandse Zee. Waar de zon óp komt boven zee!!! Met tranen in mn ogen loop ik daar. Niet te geloven. En ik ben nul keer gevallen, heb twee blaren gehad (die onderweg geheeld zijn), geen spierpijn, kniepijn, rugpijn, ach, er kan zoveel pijn gaan doen… (Alleen als ik eenmaal lig, in mn slaapzak, de laatste week, dan begint van alles te trekken en te stuiteren, lijkt het wel.)

Nog even nagenieten, deze zonnige zeedag. Met terrasjes. Met een hotelletje waar ik mn zwarte gruisbenen kan wassen. Misschien een schoon T-shirt en korte broek kopen voor de terugreis, want om nu in dit groene shirt vol zoutranden een dag in de trein te zitten…

Oh en dan het allerallermooiste van alles: deze gigantisch ongelofelijk loodzware en technisch moeilijke mountainrun was de mooiste omweg naar… huis! Naar Frank zonder wiens steun me dit nooit gelukt was! Naar Herschel die ik ook zo vreselijk mis!!!

 

 

——

WAT IS LKM?!

Het betekent Leistungskilometer. Het is de eigenlijke afstandbepaling in de bergen: het telt de horizontale km’s op bij de verticale hoogtemeters.

Voor elke 100 m omhoog lopen komt er namelijk als het ware aan duur/intensiteit nog 1 km bij.

9 Comments on Haute Route Pyrénées: dag 11 – 20

  • Ad van Roosendaal zegt:
    9 augustus 2018 om 13:59 uur

    Proficiat Jolanda. Je hebt het gefikst.
    De Pyreneeën blijven grillig en onvoorspelbaar. Dat zijn ook mijn ervaringen. Geniet ervan. Met al die mooie beelden en indrukken. Ad van Roosendaal http://www.fotoroosendaal.nl

    Beantwoorden

  • Klaas zegt:
    9 augustus 2018 om 16:37 uur

    Een uitzonderlijke prestatie waar ik heel veel diep respect voor heb. Supermooi beschreven.
    Veel deja vu’s….enne…wanneer is de multimedia presentatie?

    Beantwoorden

  • Erna zegt:
    10 augustus 2018 om 09:25 uur

    Jolanda, wat een moedige tocht en zo mooi beschreven. Prachtig en indrukwekkend en ook vol humor. Mooi!!

    Beantwoorden

  • Maurice Eichhorn zegt:
    23 augustus 2018 om 10:19 uur

    Jolanda,
    Slechts één woord: Respect.
    Ik heb genoten van je (korte) beschrijvingen.
    Maurice

    Beantwoorden

    • Jolanda Linschooten zegt:
      24 augustus 2018 om 06:32 uur

      Dank, Maurice. Ja kort zijn de meeste beschrijvingen. Alhoewel, als je onder je Tarp zit na 15 uren door zwaar bergterrein, dag in dag uit, zonder douche, warm eten oud, dan kan ikke verzekeren dat elkemletter afzonderlijk op je mobiel intikken er 1 teveel is… 😉 Ik was vooraf om die reden helemaal niet eens van plan om een dagelijks blog bij te houden…

      Beantwoorden

  • Wim Hogland zegt:
    8 december 2018 om 11:21 uur

    Halllo Jolanda,
    Wat een verhaal om je tocht te lezen. Ik heb er genoten om je inspanningen mee te beleven. Wij zijn de Pyrenejeeen alleen overgestoken en weten hoe hoog en stormachtig het kan zijn. Met ontzag heb ik jeverhaal gelezen en enigszins meebeleefd. Geweldig. Prachtig dat je het zonder kleerscheuren volbracht hebt. Gefeliciteerd. We komen elkaar wel weer eens tegen.
    Vriendelijke groeten, Wim Hoogland Akersloot.

    Beantwoorden

    • Jolanda Linschooten zegt:
      8 december 2018 om 13:09 uur

      Dankjewel, Wim. Ja, het was een enorm mooie beleving, vooral eigenlijk het besluit om deze tocht niet zo snel mogelijk te doen (wat ik aanvankelijk wel van plan was), maar de switch te maken naar een soort van ‘vision quest’ waarbij het zoveel meer om het zien en beleven ging…
      Mocht je het leuk vinden: ik geef op 20 januari (op de Bergsportdag in Nieuwegein) een presentatie over deze reis. Groetjes, Jolanda

      Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht