Velden met een * zijn verplicht
(Satphonebericht Jolanda) Dit is mooier dan ik ooit had kunnen bedenken. Tijdens het lopen de eerste 8 uur liep ik met vleugeltjes. Ik heb om me heen gekeken, eerst genoten van de start met de vijftig toplopers, op een brede startlijn allemaal naast elkaar. Ik heb alles kunnen hardlopen, behalve de laatste anderhalf uur. Het zand was te zacht omdat er al zoveel lopers doorheen geploegd hadden. En de elfenhalf uur was net iets langer dan waar ik met trainen rekening mee gehouden had. Het was echt op mijn tandvlees bijten. Toen ik aankwam dacht ik, ik kan nooit meer hardlopen. Ik viel in de tent neer van de pijn. Alles deed pijn. Mijn rug, mijn hele lichaam eigenlijk. Behalve mijn benen vreemd genoeg, die voelen nog steeds hartstikke goed. Heb wat last van schuurplekken door mijn rugzak. Maar nu, na een nacht slapen denk ik eigenlijk, waarom zou ik niet kunnen hardlopen. Ik ben alweer enorm hersteld en ik heb vandaag nog een hele dag en dan nog een nacht rust.
Maar ik ben vies… oh niet te geloven wat wordt je hier vies. En je wordt hier ook niet meer schoon…
We begonnen gisteren met z`n drieën, maar Jennifer liep bij ons weg. Het leek ons dat ze te hard liep. We hebben haar laten gaan en later zakte ze inderdaad alweer in. Het contact met Monica was erg leuk. We hadden vooraf niets afgesproken, maar je valt in elkaars ritme. Op gegeven moment zeiden we: “laten we maar bij elkaar blijven, we hoeven elkaar niet te vrezen.” Mijn achterstand was al zo groot dat ik die toch niet meer kan terugpakken. Het was goed samen te lopen en al die lopers van de vroege start in te halen. Wat liep ik te genieten. Dit is wereldtop! Als dan de helikopter weer over je heen komt scheuren. Kippenvel!
`s Avonds het donker in met al die lichtjes en een enorme laserstraal de lucht in voor je oriëntatie door de zandduinen, onvergetelijk.
Monica had de laatste anderhalf uur nog wel sneller gekund denk ik, maar dat heeft ze niet gedaan. Het is een erg sterke loopster. De sfeer is zo goed onderling. De kameraadschap en dat je elkaar helpt. De leider Mohamad Ahansal hielp de nr.2 toen die verkeerd dreigde te lopen. Dat is toch ongelofelijk. De lopers die we onderweg inhaalden, wensten ons succes. Terwijl ze zelf 3 x zo lang onderweg zijn! Het is onbeschrijfelijk en onvergetelijk allemaal.
Gelukkig voel ik me al behoorlijk hersteld. Morgen nog een 42 kilometer en zaterdag de afsluitende 20 kilometer. Maar daarin zitten wel de hoogste zandduinen van de hele omgeving… Het moet gewoon gaan lukken. Een tweede plaats. Waanzinnig, dit is wereldtop.
(Emailbericht Jolanda) Heerlijk geslapen en fijne dag rust in de bedoeinentent, supersfeer hier, lekker eten en iedereen kreeg net een koud colaatje vd organisatie, wat een geschenk. Gisteren was het naar horen zeggen en eigen voelen 45 gr maar later koelde het natuurlijk heerlijk af. Ik heb een goed ritme tijdens het rennen van elke 5 min enkele slokken, strak op de klok, dan op het hele en halve uur een zouttablet en op de kwartieren ertussen een paar happen powerbar. Zo ben ik zonder maagproblemen of dehydratatie de 82 doorgekomen. Enerzijds voel ik vleugels vanwege mijn positie, anderzijds voel ik me tamelijk onverstoorbaar om mijn eigen race te lopen en me niet gek te maken. De eindstreep is nog niet in zicht. Maar wat is het geweldig hier, kijk nu alweer uit naar morgen, ongelofelijk hoe een mens herstellen kan want toen ik gisternacht aankwam deed werkelijk ALLES zeer en moest ik niet aan die 42 km denken!
Velden met een * zijn verplicht