Velden met een * zijn verplicht
Bij vertrek uit Ullapool hangt de mist in dikke flarden boven Loch Broom, geen berg te zien en zo blijft het tot 10 uur. Da’s op zich niet laat, maar de eerste 5 uur van mijn loopdag staan zo in het teken van gure natte kou. Mijn stemming is ongeveer zoals de mist rondom. Misschien nog 4 dagen tot het laatste stukje land, da’s op zich niet veel, maar ik vind het zwaar over de keien en de veenpaden zonder veel zicht en dan voelt 4 dagen heeeel veel. Bovendien, nu dagelijks ruim 60 km wegwerken, dat is hoe dan ook Echt Veel.
Om een uur of half twaalf is mijn wereld 180 graden gedraaid. De zon schijnt, ik heb gore-tex (of wat daar nog van over is) overkleding verwisseld voor shirtje en korte broek en zit onderuit te lurken van een zojuist gezet potje koffie. Er zijn weliswaar geen bergen meer te zien, maar dat is niet langer de schuld van wolken, ik ben gewoon in ander terrein terecht gekomen. Dat is steeds weer bijzonder te ontdekken: al die veranderingen in het landschap die je eigen voeten je laten zien.
Dan tenslotte later op de middag nog een onvermijdelijk stuk weg – vrij stil gelukkig, deze weg ter breedte van een stevig fietspad – hoewel de paar auto’s die me op topsnelheid passeren me al snel topchaggerijnig weten te krijgen. Wat heb ik de schurft aan asfalt. Aan automobilisten. Aan John O’ Groats, aan… He. Stop. Kijk naar de zon, luister naar de koekoek en zet je blik op Lairg, in dit geval synoniem met oneindig. Tuurlijk verlang ik naar het eind. 62 km tussen Ullapool en Lairg is voor mij een lange dag en 45 dagen een onwaarschijnlijk lange tijd. De reis blijft boeiend want dynamisch en dwingt mij voortdurend tot aanpassen maar zoals het begin en het midden van de reis hun waarde hebben, zo fantastisch is volgens mij ook het eind. Voor vandaag is dat bereikt. Morgen weer een nieuwe dag.
Velden met een * zijn verplicht