Dag 42 – Excessive rain

“Excessive rain” meldde het weerbericht voor vandaag toen ik een paar dagen terug even internetbereik had bij een roadcrossing. Dan kan je nog hopen dat je je sneller verplaatst dan de wolken of dat ze ernaast zitten, met mooiweer-voorspellingen is dat namelijk vaak genoeg zo. Laat mij je 1 ding op het hart drukken: bij voorspellingen waarin ‘excessive’ voorkomt is dat niet zo, dan hebben ze altijd gelijk en dan moeten je alarmbellen gaan rinkelen. Beken veranderen dan namelijk al snel in gevaarlijke bruine stromen, over berghellingen loopt overal een laagje water, overal, dat noemen ze hier surface-runoff. Het zijn de dagen waarop je in je auto de bordjes ‘road closed – flooded’ tegenkomt. Die bordjes staan bij Bealach Bhearnais niet en wie nog met de tip komt ‘joh lekker genieten, hoort er ook bij’ weet werkelijk niet waar het over gaat.

Ik had de tent uit voorzorg alvast in een voor zuidenwind beschutte plek gezet (hoewel gisteren prima weer en windstil) want ook waren er ‘gusts’ voorspeld van 60 mph (al gauw windkracht 8-9). Dat was goed, want rond middernacht begon het weerbericht zichzelf alvast waar te maken. Ik kreeg slechts af en toe een verdwaalde windvlaag en kon de ware buldertrein verderop langs horen denderen, gelukkig, want de combinatie extreme regen en stormwind is niet bepaald ideaal om je slaapzak droog te houden in alleen een buitentent. In de vroege ochtend is het spullen inpakken, alles zoals altijd in waterdichte zakken, loopkleding weer aan, tent afbreken en gaan – ontbijten doe ik al weken lopend (maar dat noem ik uit respect voor de machtige Breakfasts, vooral de Schotse, liever geen ontbijt). Binnen no-time dringt dit soort regen overal in door (net als de eskimo’s 20 soorten sneeuw kennen, kennen ze hier zoveel soorten regen) en in je dunne toch al klamme loopkleding betekent dat geen genieten maar continu in beweging blijven om niet onderkoeld te raken. Reken voor de grap maar eens uit wat de gevoelstemperatuur wordt bij 4 graden en beaufort 8. Mijn conditie is inmiddels gelukkig zo goed dat ik urenlang kan blijven rennen/lopen, ik weet dat ik zo redelijk warm kan blijven, ondanks de nattigheid en de afkoeling. (mijn gore-tex loopjack is allang door het intensieve gebruik zo lek als een zeef, ik heb sinds het laatste postpakketje een extra overjack mee, een superdunne die ik hier nooit als enige buitenlaag zou kiezen, maar zo loop ik nu dus letterlijk in twee laags gore-tex.)

Van binnen zing ik zachtjes van de stilte, de eerste uren dat het nog redelijk voelt. Ik denk ook aan straks, dat ik door wil lopen, hoewel je op dit soort dagen uit veiligheidsoverwegingen beter helemaal niet moet willen lopen, maar mijn route is niet moeilijk meer (daarom ben ik gisteren niet in de verleidelijke bothy gebleven, heb de serieuze rivierdoorsteken toen gedaan) en ik weet dat (ik) het kan. Ik wil verder, niet vanwege het eindpunt maar vanwege Kinlochewe.

Ik ben op weg naar Kinlochewe, naar Frank en Herschel. Naar de teepee. En het allerlaatste postpakketje.

Ik ren door de estates van Achnashellach en van Coulin, fantastisch leeg en ogenschijnlijk wild terrein met vooral op Coulin Estate veel van die oude Caledonian pinetrees, urenlang en ineens, na toch nog wat onverwachte extra rivieren (waarvan de op de kaart ingetekende brug ontbrak) breekt in de middag dan ineens vrij onverwacht de zon door. Ik zie Bhein Eighe, Liathach, Slioch. Al die schitterende rotsbergen van Torridon. Dit is Wester Ross in optima forma en ik ook, want alle nattigheid is droog gewaaid, excessive good want in de middag breekt ineens de zon door. Ook van binnen want ik ben het bordje ‘Kinlochewe’ nog niet gepasseerd of ik zie Frank en Herschel!