Dag 13 – Eindelijk: een berg!

Gisteravond liep ik tot een uur voor schemer door, het avondlicht is vaak zo mooi. Ergens ten zuiden van Pandy maakte ik kamp, daar was ik na 58 km ook wel aan toe! Je zou een comatueuze nacht verwachten en ook wensen, maar het was erg koud, had alles aan wat ik had, niet erg comfortabel. Stond dus een beetje brak op om 5 uur, inpakken en lopen, warm worden (en een Mars on-the-go als ontbijt). Heus niet alleen romantiek, life on the trail!

Hatteral Hill stond op mn ochtendprogramma, een bijna 20 km lange bergrug aan de oostkant van Brecon Beacons NP en die ridge vormt een natuurlijke grens tussen Wales en Engeland. Dat kun je goed zien want rechts van me ligt het patchwork van keurig nette weiden, links oranjebruine golvende hellingen met restjes sneeuw in hun noordflanken.

Eindelijk, een berg! Slechts 400 m hoog, maar wat een andere, ruige wereld daarboven, harde zijwind (7) en superkoud. In die weilanden-en-heggen-wereld van beneden voel ik me ten gast maar hierboven ben ik thuis en da’s gevoelsmatig een geweldig groot verschil. Daarom ben ik hier.

In een schuilkuil (de enige verlaging in het terrein om in weg te kruipen) gepauzeerd en dan weer verder, bivakmuts onder de capuchon en in beweging blijven! Ruig maar puur. En ondertussen bedenk ik hoeveel geluk ik heb. Alleen al dat mn lijf zo goed voelt, spieren, rug, voeten. Op een harde eeltrand onder een kleine teen na, niks te melden… Kan allemaal veranderen, kwetsbaar zijn we altijd allemaal en hierboven al helemaal, maar nu telt alleen nu.

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht