Ultralopen

De ene reis vraagt meer voorbereiding dan de andere en deze van de Haute Route Pyreneeën vraagt bijna net zoveel als indertijd onze Groenlandse ijskap oversteek. In de zin van langdurige fysieke training, maar ook in de zin van route-uitwerking en materiaalkeus. Qua route volg ik Ton Joosten's beschrijving in zijn Pyrenean Haute Route Ciceronegidsje — zonder alle varianten die de moeilijkheden omzeilen.  De Haute Route is geen bestaand pad of uitgezette trail, maar meer een idee. Oorspronkelijk was het Georges Veron (1933-2005) die in 1968 bedacht om van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse...

In Europa kennen we met de oude pelgrimwegen een traditie van langeafstandspaden. Vroeger deden pelgrims dat om na afloop een aflaat te verkrijgen waarmee je als het ware extra tijd in de hemel afkocht. Voor mij is de Haute Route Pyrené ook een soort pelgrimstocht, al hoef ik niks voor later, liever vooral voor het hier en nu. Ik vertrek voorlopig ook nog niet. De tijd-vooraf is minstens zo spannend. Trainen, spullen uitzoeken, route uitstippelen, logistiek bedenken. Via een overwegend hoog-blijvende route van links naar rechts de hele Pyreneeën door: deze 'Odyssee van berglicht' doe ik niet...

Licht is als lucht, we kunnen niet zonder. En toch, wat ís licht? We bestuderen en ontleden, worden wijzer en wijzer maar ontrafelen we een essentie puur en alleen dankzij kennis? Zou het niet veel mooier zijn wanneer verwondering ook een plekje krijgt? Als ons begrip van de wereld wordt verrijkt zonder dat het onze verbeelding rooft?  De manier waarop wij licht zien hield onze voorouders al bezig. Zo meende de Griekse Plato dat ons oog een soort lantaarntje is dat licht werpt op zijn omgeving. De Griek Empedocles ging nog een stapje verder door te beweren dat we een innerlijk vuur bezitten...

Vandaag groen licht gekregen van Luitingh Sijthoff voor een nieuw te maken fotoboek... Zo'n idee begint ooit ergens, klein, vaag. 'Zou een soort van 'Poollicht 2.0' mogelijk zijn? Maar dan ánders? Héél anders! Een boek om in te verdwalen. Om in weg te dromen. Met véél ruimte voor beeld. Met plek voor kleine aquarels en met getekende kaartjes. Met verhalen. Maar ook met kleine weetjes. Over fascinerende verschijnselen uit de natuur. Wat je onderweg tegenkomt. Oohhh, als zo'n boek er nog niet is, droom je uitsluitend in mogelijkheden... Maar intussen is de droom een plan geworden, een project,...

Het El Mundo Abenteuer- & Reise Festival wordt dit jaar voor de 19e keer in Judenburg (Oostenrijk) georganiseerd. Een grandioos evenement in relaxte sfeer, zinderend van inspiratie, bruisend van avontuur. 16 genomineerden presenteren gedurende twee dagen tijd hun 30' durende live multimediapresentatie en dat is werkelijk zo gevarieerd als je je maar denken kunt: Patagonië, Mongolië, Antarctica, sneeuw, ijs, moeras, vulkaan; per mountainbike over het bevroren Baikalmeer, afdalen in een vuurspuwende vulkaan, het pelgrimsfeest Kumbh Mela. Elk half uur wat anders. Ongelofelijke indruk maakten...

De soep was op en Aurora was aan. Stralen, bogen, paars zelfs, oh, niet nòrmaal dit... Op mijn donssloffen (ideaal schoeisel bij -20, ik heb ze van Exped met een fantastisch buiten-slofje eromheen zodat je werkelijk zonder gedoe op de sneeuw kunt staan en blijven staan... Alleen zijn ze wel spekglad als de sneeuw hard is zoals nu het geval is - je kunt dit spul beter ijs noemen...) sta ik daar zwaar maar dan ook zwaar te genieten. Want wie denkt dat Aurorafotografie alleen maar frutselen aan camera's is en niks genieten, alles pas achteraf bekijken, die moet echt hoognodig mee op 1 van mijn twee...

Na Vizzavone lijkt een ander soort route begonnen. Slingerpaadjes langs dicht beboste hellingen. Ineens kan ik uren achtereen rennen. Hagedissen - groen, grijs, klein en groot -  schieten haastig voor mijn voeten weg. Met regelmaat passeer ik hele groepen wandelaars. Over en weer volgt gebonjour, waarna de hete stilte van de Corsicaanse middag weer overheerst. Via Capannelle arriveer ik bij Col de Verde. Het loopt inmiddels tegen zevenen. Binnen in het gemoedelijke restaurantje bestel ik zoals gebruikelijk chips en Cola. Even een tienminutenpauze. Bij de open haard staat een oude baas grote...

Het is drukkend warm, het zweet drupt van mijn gezicht al ben ik nog geen vijf minuten onderweg. Maquis, aarde en keien dichtbij. Zee en terracotta daken verder beneden me. Raar gevoel nu echt begonnen te zijn. De drukte van vliegtuig, trein en taxi is voorbij maar de chaos ervan ruist nog na in mijn lijf. Mijn benen dragen me omhoog, mijn rugzakje is licht, maar als je hart niet meewerkt is lichtvoetigheid onmogelijk. Het kost tijd om echt te landen, te aarden. Intussen gewoon maar doorgaan. Landen is luxe, lopen is noodzaak. Mijn stokken tikken op de stenen. Verder nauwelijks geluid. De eerste...

Woensdag vertrek ik naar Corsica. Mijn spullen liggen klaar, de rugzak weegt 4 kilo en hier is de paklijst: paklijst GR20. Die lichte rugzak heeft natuurlijk alles te maken met het zware alpiene terrein, het ultralange lopen, de grote afstanden en het vele stijgen en dalen in veelal technisch terrein. Die lichte rugzak betekent ook een aantal keuzes omtrent de tactiek. Zo heb ik alleen noodproviand mee. In principe koop ik namelijk eten bij een hut, tot aan de volgende hut of die erna. Maar omdat je nooit zeker weet wat en of je er iets krijgt, heb ik een kleine voorraad mee waarmee ik lang vooruit...

Niet de race maar de reis, dat houd ik er nog even in. Half september wil ik een lang gekoesterd plan uitvoeren, namelijk de hele GR20 als solo trailrun afleggen. Dit zal tevens een reportage worden voor Run2Day Magazine. Met minimale rugzak en onderweg in de bivakzak slapend, maar met gebruik making van de hutten voor water en proviand. Corsica heeft al vele jaren mijn hart gestolen. Jaren terug beleefden Frank en ik een winterse versie van de GR20, op sneeuwschoenen, stijgijzers en touw - een helse maar schitterende Haute Route waarbij de supersteile couloirs regelmatig aan touw afgedaald...