Kungsleden

Dat typisch noordelijke, ietwat kruidige geurtje. Meteen als ik Kiruna inadem, ruik ik het. Een combinatie van berken en veenmoeras, zo roken grote delen van Canada ook. Mocht ik vrijheid een geur geven, dan was het deze. Het vliegtuig had vertraging. Als ik de trein naar Abisko nog maar haal. Ik heb haast! In de versnelling! Hup, die taxi in. "Til järnvägstationen, vær så god!" Maar al wat over het spoor langs boemelt, zijn eindeloze rijen verroeste laadbakken, met en zonder ijzererts. Geen trein naar Abisko. Nóg niet in elk geval. Dat duurt nog ruim twee uur. En de aangekondigde vertraging...

Spullen liggen klaar: een paar oude, beproefde systemen zoals één kledingset om in te rennen (links) en één kledingset voor op kamp, het fotografeer- & filmgebeuren onderweg inclusief opladen (middels USB-lader op 3 lithium AA's, plus extra accu's). Wat nieuwe zaken zoals de looprugzak van OMM (inclusief voortas en fleshouders op schouderbanden) en de loopstokken. Ook wat andere keuzes dit keer, zoals de Spot mee, zoals niet-koken onderweg. Alles bij elkaar 7 kilo (exclusief gewicht van het water). Morgenochtend vroeg vlieg ik via Kopenhagen en Stockholm naar Kiruna; ben van plan om morgenochtendvroeg...

Omdat ik dit keer niet geheel gerust was of vertrekken wel verstandig was (vanwege steeds weer (alleen microscopisch zichtbaar) bloed in urine), heb ik aangedrongen op nóg een onderzoek (cystoscopie, waarbij in de blaas gekeken wordt). Dat vond gistermiddag plaats. Zoals eerder bij de echo van de nieren, was er ook nu niets ernstigs te zien. Dat voelt als een enorme opluchting. "En die bloedcellen dan elke keer?" vroeg ik de uroloog na het onderzoek. Dat kon, gezien nieren en blaas er goed uit zien, naar alle waarschijnlijkheid gewoon door het vele lopen komen. Tja. Geen idee. Misschien had ik dit een jaar...

Zelden zo'n vreemde laatste-weken-voor-vertrek meegemaakt. Midden in de periode van stevig lange trainingen, nu een maand geleden, kreeg ik opeens een heftige blaasontsteking met veel pijn en bloedverlies. Dat was met antibiotica snel weer onder controle. Volgens de arts kon ik gewoon door trainen, maar ik voelde me erg moe dus ik heb die week van de kuur op pakweg 30% getraind om de ontsteking rust te geven. Daarna de trainingen weer geleidelijk opgevoerd. Ik voel me weer prima, nergens last van. Toch blijkt er sindsdien steeds (voor het oog onzichtbaar) bloed aanwezig in de urine; alhoewel...

Voorbereiden is als het goed is, een prachtige bezigheid. De voorpret, de gezonde spanning, het verdiepen en het gerichte ernaartoe trainen. Maar een kwestie van balans - je kunt ook teveel doen en dan ineens kan de boel omslaan in een soort verbetenheid waarbij de kans groot is dan je meer verliest dan je er ooit bij wint... Een kunst dus, om met vallen en opstaan te leren. Zeker met veel en lang lopen, is het essentieel om het leuk te blijven vinden en daarom (en om nog wat andere redenen zoals een reportage voor Op Pad) maar weer een nieuw plan bedacht. Een heus micro-avontuur voor na het werk....

Onder het (Schotse) motto "a Munro (or 4) a day, keeps the doctor away", vervulde ik gisteren een lang gekoesterde trailrundroom, namelijk de horseshoe rennen boven de Steall waterval in Glen Nevis. Hoog boven het verborgen dalletje boven deze waterval liggen 4 schitterende Munro's die samen een tot de verbeelding sprekende ronde vormen, zo mooi, zo ruig en zo stil! Vanaf de Nevis camping is het 25 km ( de ronde zelf is 16) met daarin 1700 hoogtemeters, wat licht scramblewerk en héél veel genieten over smalle grasgraten als de Devils Ridge. Het weer was onSchots mooi, ik deed er 6 uur over inclusief...

Met nog zo'n 3 maanden te gaan, begon het vele, lange trainen ineens een aanzienlijk inwendig gezucht op te leveren. Dat kun je soms hebben. Hoort erbij. Gewoon doorgaan, adviseerde ik mijzelf, tenslotte heb je fysiek nergens last van. Toch rinkelende ergens diep van binnen heel zacht een alarmbelletje. Af en toe wat frisse tegenzin, dat mag, kwestie van discipline - maar te vaak, dan klopt er iets niet. Het moet tenslotte boven alles wel gewoon plezier opleveren! En ja hoor, daar kwamen ze. De twijfels. Met z'n allen tegelijk. Maakte ik niet veel te veel kilometers? De Kungsleden zou toch geen...

Het voorafgaande traject is meestal minstens zo boeiend als de tocht zelf, dat geldt voor expedities én voor ultralopen. Door die twee min of meer aaneen te smeden, krijg je helemaal voorpret... In elk geval houdt het Kungsleden Ultra Trail plan me al enige tijd in zijn greep. Wat zijn zoal de voorbereidingen: Training Om straks gedurende een week dagelijks 70-80 km te kunnen rennen met bepakking (7 kg rugzak), train ik vooralsnog om de dag. Inmiddels zit ik op 30-40 km trainingen, waarbij ik nu wekelijks 1 training van 60-80 km doe. Liefst over een mooi traject, zoals vorige week een deel...

Dit jaar in augustus opnieuw een solo trailrun avontuur! Net als RunWild is dit geen wedstrijd maar een zelfbedacht plan met kleinschalige organisatie (ikzelf dus). De hele Kungsleden van zuid naar noord over (450 km) in pakweg 6 dagen is het plan, want ja, het moet wel een uitdaging blijven. Inclusief beklimming van Zweden's hoogste berg, Kebnekaise. Onderweg slapen onder de sterrenhemel (bivakzak). De combinatie van ruige natuur en eenzaamheid samen met een stevige uitdaging op ultraloop- en trailrungebied, belooft opnieuw een mooie reis. Die me nu al soms de kriebels geeft. Dat is ook prima....