Reportages

Vanmorgen begroet ik het Oosterlicht (alhoewel de zon hier boven de Poolcirkel eigenlijk in het zuidoosten opkomt), aarzelend verdringt Aurora de noordelijke duisternis, schoorvoetend bijna, zo langzaam gaat het. Vuur boven het vasteland van Noorwegen, alsof de boel daar in de hens staat. Toch zijn we over het Oosterlicht een stuk nuchterder dan over het Noorderlicht. Altijd al geweest. Het zit al in de naam verborgen: Aurora was de Griekse godin van de dageraad - punt. We laten ons niet gek maken: dat is gewoon de zon en die komt op. Elke dag. Overal. Maar naar verklaringen voor dat steeds...

De Lofoten zijn dreigend en prachtig tegelijk. Grootse landschappen waarin je als mens verdwijnt. Op zoek naar dát beeld, dát gevoel, loop ik over de bevroren keien naar de vloedlijn. Glibberig. Uitkijken. Wat zeg ik, kijken ja! Pas nu ik de blik omlaag richt zie ik die bevroren lijnen van wier, sierlijk in alle starheid. Verder gaan hoeft niet. Ik ben er al.

Op de terugweg nog meerdere plekken bezocht en daarbij geduldig de fotografische handelingen herhaald - met dit schema en deze intensiteit van werken, zorg ik er in elk geval voor dat ik (behalve een toenemend zombiegevoel) me in razend tempo vertrouwd begin te voelen in nachtelijk noord-Noorwegen. Kom ik ver na middernacht terug bij het begin, op werkelijk een steenworp van 'mijn' rorbu (én het bed... oohh heerlijk bed...) - zie ik alweer een fotoplaat. Dat is de ellende met de Lofoten: het is hier veel te mooi. Je blijft bezig. Er is geen mens op straat, geen auto rijd meer rond, dus de brug...

Het is inmiddels tegen 23 uur, als ik de andere kant uit rijd, naar Gimsøya op Vestvågøya. Het was erg moeilijk kiezen naar welke plekken ik wilde gaan, dus doe ik ze nu gewoon allemaal maar. Dit is de verste voor vannacht. Maar wat een schitterende locatie overdag is (met mooi puntbergje Hoven gespiegeld in het fjordwater en daarachter vrije skyview naar Aurorarichting), kan 's nachts ietwat tegenvallen doordat er ineens overal vuurtorens hun licht de duisternis in strooien. Ach, ik ben hier nu toch. En Aurora is nog altijd van de partij, zij het wat meer introvert. Kan ik net zo goed ons samen...

Piep, piep. De telefoon ligt op de bijrijderstoel. Maar de weg is zwart en het fjord diep dus ik kijk mooi niet wat 'ie te melden heeft. Het is een uur of negen 's avonds, ik rijd vanuit Svolvaer in noordelijke richting na een schitterende fotodag buiten en vervolgens een paar uurtjes rust in 'mijn' rorbu. Begin me inmiddels steeds meer 'crocky' te voelen, alsof ik een hele week doorhalen achter de rug heb (niet dat ik zo precies weet hoe dat voelt, maar het kan toch niet anders dan dat dit loodzware-hoofd-gevoel erop lijkt) maar mij hoor je niet klagen: de sterren fonkelen aan het firmament,...

Na een dag vol mensen, vertrek- en aankomsthallen, herrie, Starbucks, parfums en aanverwante prullaria, bevind ik mij ineens in een langzaam ontdooiende huurauto. Het is min tien, half negen 's avonds en het mooist van alles, het is krankzinnig helder. Ik laat Svolvaer achter me en rijdt in noorderlijke richting. Vooraf had ik het strandje bij Fiskebol op de kaart aangekruist als mogelijk geschikte locatie: vrij zicht in de richting tussen noordwest en zuidoost met als extraatje het reflecterende zeewater. Dat is raar. Rijd je zomaar in een vreemde auto in het stikdonker naar een plek die je niet...

Oké, aan de slag met fotograferen! Wat heb je behalve een fototoestel in elk geval nodig om het noorderlicht vast te leggen: volle accu (liefst nog een of meer reserve-accu's in een warme binnenzak van je donsjack) statief Kun je Aurora borealis vastleggen met je smartphone? Nee, als je de belichting niet handmatig kunt regelen (kan meestal niet). Ja, als je ingebouwde fotocamera(app) wél een Manual-stand heeft; gebruik dan dezelfde functies als voor een compactcamera en plaats hem uiteraard op een statief (gebruik een speciale statiefhouder). Verwacht er niet al teveel van, want de sensor...

Morgenochtend reis ik naar Svolvær, op de Lofoten in noord-Noorwegen. Vanwege mijn fascinatie voor het noorderlicht en de reportage die ik daarvan wil maken. Maar heb ik ook garanties om Aurora borealis écht te zien? Natuurlijk niet, zoals bij elk natuurverschijnsel speelt de factor geluk uiteindelijk de beslissende rol. Dat wil zeggen… Er zijn een paar zekerheden die je vooraf in kunt bouwen: kies je locatie ergens onder de noorderlicht-ovaal (zie rechts) reis in een periode met voldoende duisternis (eind september- eind maart) en als het even kan zonder volle maan bestudeer...

Avontuur - of liever, de beleving, het gevoel ervan - ligt om de hoek, dichtbij huis, voor het oprapen. Het recept is simpel: juist bij zogenaamd 'slecht-weer' naar buiten gaan, op incourante tijden, en altijd die camera mee. Ja, een smartphone is super, maar diafragmeren tot f/13 zoals voor deze plaat wordt daarmee lastiger, dan is een spiegelreflex nog altijd je beste keus. Op Nieuwjaarsdag liepen we vlakbij de Kerf, tentje en thermosfles in de rugzak, Beaufortje zes in de rug, husky vrolijk om ons heen (maar nu even buiten beeld blijven…) en het mooie is, dat dichtbij ineens verweg wordt....

Genoeg redenen om een toost uit te brengen op het nieuwe jaar: de nieuwe sponsor Bergans, nieuwe outdoor- & ultraloopplannen, nieuwe boeken… Maar boven alles gewoon het feit dat we gezond zijn en dit samen kunnen vieren! Vanwege de knalterreur, zijn we al in de ochtend op Oudjaarsdag gevlucht richting duinen en strand, waar de knallen in elk geval gereduceerd waren tot voor Herschel acceptabel achtergrondlawaai. In een stil en eenzaam duinpannetje, zetten we vervolgens die nacht ons gloednieuwe Bergans-tentje op (een Compact-Light-3), met sneeuwharingen om in dat rulle zand toch stevig...