Weblog

Samen met Herschel door de Schotse Hooglanden struinen, tentje in de rugzak en proviand voor een kleine week. Geen vooraf uitgestippelde route maar het spoor min of meer door husky en camera laten bepalen. Meer plan-vooraf was er niet. Bijzonder dat het doel (nu eens) niet de afgelegde afstand of het specifieke traject is, maar uitsluitend het samen-zijn in ruige natuur. Verfrissend hoe alles dan ineens tot de essentie verscherpt. Deze dagen samen waren stil maar toch boordevol communicatie. En snaai-spelletjes natuurlijk: 'tikkertje-rond-de-tent' of 'zoek-je-snoep'. Die woordeloze band, onvoorwaardelijk...

Night Light - in search of Aurora Borealis (1) from Jolanda Linschooten on Vimeo....

Als een rovershol bovenop de 900 meter hoge top van Haldde, opgetrokken uit stenen die in 1899 ter plekke uit de rots gehakt zijn, waakt een merkwaardig bouwwerk over Alta. Of eigenlijk niet zozeer over wat zich beneden vindt. Met 360 graden vrij zicht koos de Noorse professor Birkeland deze bergtop bovenal voor zijn noorderlichtobservatorium om te waken over dat fascinerende en op deze breedtegraad alom aanwezige noorderlicht. Een onwaarschijnlijk gure plek waar de zelden aflatende noordwester vrij spel heeft, de muren noodgedwongen 1 meter dik zijn en de buitendeur indertijd regelmatig met drie...

Op school leerde ik hoe de wereld in elkaar steekt. Met licht, duisternis en alles wat daartussen past. Deed ik jaren over. Dat alles is in één klap weggevaagd. Twee weken solo in de besneeuwde poolnacht en alles blijkt anders. Is natuurlijk ook mijn eigen schuld. Wie met de Noorse professor Birkeland in het achterhoofd vertrekt, roept het af over zichzelf. Niets is nog langer wat het lijkt. Dacht de meerderheid nog dat die vreemd groen oplichtende boogstralen door de goden geregeld werden, als dirigenten van een orkestraal firmament, kwam hij aanzetten met de zon als oorzaak. Daar houd ik van....

Donker betekent niet persé gebrek aan licht. Althans, dat heb ik mijzelf wijs gemaakt. Want 's nachts heb je sterrenlicht, maanlicht en als je maar noordelijk genoeg reist zelfs noorderlicht. En omdat het altijd leuk is om gelijk te krijgen, ben ik de poolnacht in gereisd. Want zo kun je Tromsø van begin februari gerust noemen: tussen half tien en half drie schijnt weliswaar de zon maar die piept maar net 1,6 graad boven de horizon uit dus daarvoor kan ik mijn zonnebril wel thuis laten. Dat donker best een beetje licht kan zijn - ik moet het eerlijk gezegd nog meemaken maar ik vind het gewoon...

Donker betekent niet persé gebrek aan licht. Heerlijk hoopvol, deze constatering. Net als die onmetelijke ruimte boven ons hoofd. In deze rare tijd van leven waarin Trumps tot president en Poetins tot afgod gekozen worden is mijn honger aan relativiteit groot. Minstens zo groot als de zon, op zijn beurt weer een miljoen keer groter dan onze aarde. Weten dat diezelfde zon ook maar een speldenprikje in de kosmos is - kijk, dát bedoel ik met relativiteit. Daar heb ik Einstein nu even niet bij nodig. Maar mag ik je verleiden om nog even mee te duizelen? Bijvoorbeeld bij je eerstvolgende heldere...

De meren, de stroomversnellingen en de portages volgen elkaar op. De ene dag heet zo'n meertje Vilddo, een paar dagen later heet het Tjiegelvas en is het een héél groot meer. Helaas kunnen we minder stroomversnellingen varen dan we willen - het water staat simpelweg te laag. Zo loopt elke reis toch altijd weer net iets anders dan je vooraf had bedacht - en zo is het goed. Een reis is geen legpuzzel waarvan je de stukjes vooraf al verzameld had. Een reis mag vraagtekens oproepen, me kopzorg geven desnoods, me ver uit mijn comfortzone halen. Allemaal beslist niet even leuk, vaak loodzwaar zodat...

Canadese kano's zijn scrupuleuze scheidsrechters. Dé manier om een relatie te testen. Niet dat ik daar benieuwd naar was. Al aardig wat rivieren samen met Frank gevaren en zelfs een paar met husky Herschel erbij. Maar andersom werkt het ook. In de kano zijn we in balans en ieders aanwezigheid maakt de ander sterker.Het water spat op. Heel soms in een korte stroomversnelling, vaker in de regen. Kleine kringels. Golfjes. Schuim. Bellen. Water bepaalt nu al een maand onze reis. Zoveel variatie. Zoveel vormen. Spiegels. Ribbels. Wild. Kalm. Groenlanders schijnen wel twintig woorden voor soorten sneeuw...

Globaal gezegd bestaan de dagen ook tijdens het stroomaf deel van de reis uit peddelen en portages. Maar wat een lange reis door de natuur zo bijzonder maakt is dat 'globaal' zich heeft gewist uit mijn woordenschat. Niks is nog globaal. Details tekenen zich helder en puur af. Mijn zintuigen staan wijdopen hierbuiten. Ik ervaar nuances in licht, geur en geluid zoals ik dat thuis zelden of nooit heb. De Piteälv kent aardig wat onbevaarbare passages voor een volbepakte open kano (ww 5 & 6). Maar af en toe zitten er ook wat ww 1-2 en 3 passages tussen. Het bovendeel loopt bovendien door...

Ten oosten van de waterscheiding stromen de regendruppels het Pieskehaure in en vervolgens verder stroomaf via een ketting van grote en kleine meren, door wilde rivierstukken aaneen geregen. De Piteälv is een machtig mooie brok natuur. Heerlijk om nog maar aan het begin te staan. Op dag 23 sjouwen we alles de waterscheiding over. De rest van de dag bestaat uit wachten (gevuld met siësta, fotografie en een hillrun-workout) omdat de wind te ruig is. Pas om 02.00 uur is het stil genoeg. En wat een bijzonder moment om dan te varen. Het is niet licht, het is niet donker maar er zijn wel vijftig tinten...