Weblog

Lang terug, dat ik iets met internet deed... Behoefte om me terug te trekken. In de stilte op te gaan, samen met Frank, veel buiten, dichtbij huis (noodgedwongen). Op social media wordt zoveel gecommuniceerd maar zo weinig echt gezegd. Ik sloot me ervoor af en dat is erg waardevol geweest. Bijgaand een korte terugblik.

Het uitleven van je dromen - het klinkt een beetje, hoe zal ik het zeggen...? Alsof er in de toekomst iets moet gebeuren wat nog niet het geval is. Dat kan natuurlijk precies zijn wat eraan schort. Ik denk even aan mijn eigen keerpunt in Alaska. Maar ik denk ook wel eens: soms is er helemaal geen aardverschuiving voor nodig. XL dromen beginnen vaak ook heel XS. Met een andere aanpak. Door ergens juist (behoorlijk wat) moeite voor te willen doen. Fysiek en mentaal. Ik zie dat bij fotografie ook steeds weer gebeuren. Een foto van wat dan ook - een landschap, een persoon, een bepaalde lichtsituatie...

Waar zijn de woorden gebleven? Die hoop bieden, die zeggen dat het heus goed komt, doe mij daar een zak vol van, mijn keel is droog en de paar woorden die ik eruit weet te wringen, schuren nog uren na. Ik wéét dat we dit moesten doen, met heel mijn hoofd weet ik het, maar mijn hart kan het niet volgen. Het voelt alsof de ik-mis-je-zo-heel-erg-pijn voor altijd in mijn botten staat gekerfd, als een inwendige tatoeage. Bestaan onzichtbare navelstrengen? Tussen mens en dier? Dan is die nu doorbroken en moet ik dit bloedende eindje afknopen.  Welkom in de wereld van de rouw. Ieder mens scharrelt...

Ik kreeg laatst een interessante vraag voorgelegd tijdens een interview. "Stel, je krijgt 100 miljoen om de wereld een beetje beter te maken. Waaraan zou je het uitgeven?" Antwoord: "Dat geld wil ik niet hebben. Alleen al het idee dat we onze wereld uitsluitend beter kunnen maken door een zak geld, daar gaat het - in mijn ogen - helemaal mis. Ik zou iedereen de 'diermodus' aan willen raden. Niet opgelegd door een of andere 'goeroe-achtige betweter', zonder ingewikkelde handleidingen of dure cursussen. Gewoon eens een paar uur in je uppie ergens de natuur ingaan (maar wees gewaarschuwd, die paar...

Groenland heeft mijn hart. In 2006 liep ik drie weken solo door die krankzinnig mooie bergen van Oost-Groenland, in 2007 staken Frank en ik op eigen kracht (en met hulp van wat wind in onze kites) de ijskap over en afgelopen zomer liep ik in mijn eentje door de bergen van het zuidwesten. Het is slechts een tipje van dit grote land, Kalaallit Nunaat. Het fascineert me grenzeloos. Daarom leer ik nu Groenlands (en Deens - voor als ik op enig moment vastloop in de vele 'q'-s), daarom ook lees ik veel over de historie én de huidige ontwikkelingen. Voor het vervolg. Dat zal een lange termijn plan worden....

Het mooie van fotografie vind ik de uitdaging - de missie om beeld te creëren waarop je oog blijft hangen, waarvoor je hart een huppeltje maakt of waardoor je bij de keel gegrepen wordt. Ook (of juist) in tijden van digitale, artificiële overkill. Als fotograaf hebben we een gezamenlijke opdracht - die van 'storytelling'. En het mooie van verhalen vertellen is dat het tijdloos is. In die zin zijn eeuwenoude rotstekeningen niet eens zo verschillend van onze verhalen. Ook de prehistorische mens liet zijn sporen na en vertelde zijn levensverhaal. Alles draait om herinneren en herkennen. (Naar Joe McNally ...

"Geef me een kajak en een hondenslee. De rest mag je houden!", verzuchtte Knud Rasmussen uit de grond van zijn hart toen hij - tijdelijk in Denemarken - vol heimwee aan Groenland dacht. Knud Rasmussen (1879-1933) was één van de meest markante poolreizigers en beslist de enige die door de Groenlanders liefkozend 'Witte Eskimo' genoemd werd. Niet alleen ondernam Rasmussen de langste hondensledetocht ooit - van Groenland naar Alaska - maar boven alles verzamelde hij etnografische en antropologische details uit het leven van de Inuit omdat hij niet - zoals vele andere ontdekkingsreizigers - bezeten...

Op een dag, jaren terug - en ik laat even in het midden of het een goede of een kwade dag was - in elk geval was ik nog maar net voor mezelf begonnen als fotograaf en auteur (en dat daar later van alles bij zou komen, daarvan had ik geen idee), ging de telefoon. Zo'n zwart bakelieten monster, zo lang geleden dus. "Jolanda, dit is je dag." De hoofdredacteur van een vrij groot magazine. En hij wond er geen doekjes om. Zelfs toen, nog maar net begonnen, waren die paar woorden genoeg om me de rillingen over de rug te bezorgen. Ik haalde diep adem, "Eh, oh, oké", antwoordde ik, mezelf met moeite in toom...

"Maar ben je dan nooit bang?" is een vaak gehoorde vraag. Natuurlijk, zeker wel. Langdurig in je eentje in ruige natuur zijn maakt klein. Toch is dat is een belangrijke ervaring. Dat - én het feit dat er eigenlijk maar 1 ding is waar we bang voor moeten zijn. Namelijk de angst om niet écht geleefd te hebben. Ik ben nu ouder dan mijn moeder geworden is. Vlak voor ze overleed, vroeg ze me: 'Was dit het nou?' Ik kon niets zeggen. Mijn keel zat dicht, mijn hart liep over. Ze voegde er nog aan toe: 'Ik had het eigenlijk zo anders willen doen.' Haar woorden blijven me altijd bij. Ze doen pijn....

(iso 1000-85mm-f/4,5-1/800 sec -- NB. deze RAWfoto is NIET bewerkt.) Flitsen midden op de dag? Dan is er toch genoeg zonlicht? Zeker, daarom juist! Het zonlicht recht van boven is vaak niet zo sfeervol, geeft immense schaduwpartijen en nogal een beetje doorsnee-look. Oké, ik heb op deze foto ook niet mijn best gedaan, niet op de scherptediepte gelet bijvoorbeeld, dus inderdaad, er had nog wel meer uitgehaald kunnen worden, ook midden-op-de-dag. Maar ik had wat anders in mijn hoofd met dit beeld... Mijn idee was om het omgevingslicht (de groene achtergrond en het zonlicht op de papavers)...