Velden met een * zijn verplicht
Vandaag een wel heel bijzondere beklimming, namelijk die van het IJslandse paard! Dit is inmiddels de vijfde regendag op rij en ik was – zo zou je kunnen zeggen – echt even toe aan wat anders. Ter opbeuring liet ik een lang gekoesterde wens in vervulling gaan: een ritje met een IJslander (een viervoeter, voor alle duidelijkheid)…
Bij Sólhestar, Hveragerdi (absolute aanrader). Fantastisch gevoel, die tölt, er bestaat dus echt een draf waarbij je niet doorelkaar geschud wordt maar soepeltjes meedeint. Mooie, zachtaardige en oersterke dieren. Ook dit is een stukje historie, dankzij dit stoere dier zijn de meest afgelegen plekken toch nog bereikbaar geweest – dan hebben we het over nog maar zo’n twee generaties terug.
Het ras is, nadat de Vikingen het hierheen meebrachten sinds de 8-9e eeuw niet gekruisd met andere rassen; je merkt aan alles hoe trots de meesten op hun dieren zijn. Hoewel, niet elke IJslander! Een tijdje terug dronk ik koffie met een IJslandse die ik van onze gezamenlijke tijd op Kandersteg International Scout Centre ken; “paard-ríjden?”, zei ze schamper. “Paarden zijn om te eten!”
Toch kan ik dat soort nuchter-droge humor wel waarderen.
Na afloop in de tent, ruikt het nog altijd naar paard. En daarmee voel ik me nog weer een stukje meer ge-aard!
Velden met een * zijn verplicht