Aurora ‘on’

Sponsors: Bergans
  • 10 januari 2016

De soep was op en Aurora was aan. Stralen, bogen, paars zelfs, oh, niet nòrmaal dit… Op mijn donssloffen (ideaal schoeisel bij -20, ik heb ze van Exped met een fantastisch buiten-slofje eromheen zodat je werkelijk zonder gedoe op de sneeuw kunt staan en blijven staan… Alleen zijn ze wel spekglad als de sneeuw hard is zoals nu het geval is – je kunt dit spul beter ijs noemen…) sta ik daar zwaar maar dan ook zwaar te genieten. Want wie denkt dat Aurorafotografie alleen maar frutselen aan camera’s is en niks genieten, alles pas achteraf bekijken, die moet echt hoognodig mee op 1 van mijn twee nieuwe cursussen dit jaar (sorry hoor, ik zal verder geen reclame meer maken, maar ja, het is wèl waar!). Evengoed mogelijk wel slecht voor je hart, dit soort Aurora’s. Het spat namelijk vanboven en vanbinnen.

Met noorderlichtfotografie is het in zoverre een makkie dat je niet meer over je diafragma na hoeft te denken. Gewoon f/2.8 nemen of wat je dan ook maar voor allergrootste opening op die lens van je hebt zitten (in dit geval een 16-35 mm lens met f/2.8). Dan resten nog sluitertijd en iso. De eerste bepaalt Aurora voor je: hoe meer ze te keer gaat, hoe korter. Ze was (je, je zou het niet zeggen…) qua bewegingen redelijk rustig en daarom vond ik 8 seconden wel prima. Maar omdat het verder stikdonker was, kreeg ik dan een veel te donker histogram. (Typisch geval van testopnametje). Kijk, dit is wel even een dingetje… Histogramgebruik voert echt te ver om hier ‘even’ uit te leggen. Maar neem van mij aan: een onmisbaar onderdeel om te bepalen (ter plekke, buiten) of dit een bruikbaar noorderlichtbeeld gaat opleveren of dat het beeld thuis na bewerking alsnog de prullenbak in gaat (of hooguit alleen aan je hele lieve maar wel ietwat kippige oma getoond zal worden). Te donker belichten betekent achteraf bij het bewerken lichter maken en dat betekent ladingen extra ruis (toch al Vijand Nummer 1). Een prima histogram leverde mij isowaarde 5000 op. Daarvan zou ik lichtjaren terug (toen ik nog met dia’s werkte) echt een hartinfarct gekregen hebben. De gedachte alleen al. Hoger dan 200 iso ging ik écht niet bij nachtfotografie… Wat een zegen dus die digitale camera-ontwikkelingen want alleen daardoor ben ik nu in staat om zo’n gestoord hoge isowaarde te kiezen (en deed ik dat niet, dan moest ik compenseren met een minutenlange belichtingstijd (wat een compleet andere, dichtgelopen bak noorderlicht-beeld zònder die fraaie bogen erin oplevert – en zie, dat was dus ook wat ik vroeger met mijn lage iso’s standaard weken later na ontwikkeling terug zag…). (Superhoge iso’s redelijk ‘ongestraft’ kiezen kan natuurlijk alleen als je een ‘stevige’ investering hebt gedaan in een camera die dit ook werkelijk aan kan; het is natuurlijk niet zo dat elke digitale camera dit wonder kent; maar alle DSLR fullframe’s in elke geval wel.)

2 Comments on Aurora ‘on’

  • Willem Maarten zegt:
    30 januari 2016 om 15:40 uur

    Dank voor je mooie verhalen en de prachtige (!) foto’s. Wat je gladde donssloffen betreft: ik heb goede ervaring met Bison Rubber repair. Als je daarmee een grof zigzag patroon aanbrengt op de zool heb je opeens veel meer grip!

    Beantwoorden

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht