Akrafjall

Hmm, waar is Akrafjall gebleven? Gisteravond was hij vanaf mijn kampeerplekje in Akranes nog mooi te zien. Nu vanochtend is de wereld wolkenwit en (ik val in herhaling) zeiknat. Het sprayt van die hele fijne regen, die bij een beetje wind het kleinste kiertje in je kleding weet te vinden. De berg is dus weg. Nouja, toch maar erheen, ik maak mezelf wijs dat als ik de aanrijroute vast weet, ik bijvoorbeeld morgen makkelijker terug kan (bij beter weer, haha, wat een humor…). Zo’n zoethoudertje heb ik even nodig, ik ben al ruim een maand van tocht naar tocht aan het leven, continu kamperend – met andere woorden, bij zulk slecht weer krijg ik nu toch duidelijk de neiging tijdelijk te stoppen en naar de dichtstbijzijnde hotspring te rijden… Goed, alleen even alvast naar het beginpunt. Vandaag verder toch geen haast.

Bij het beginpunt aangekomen (gravelweggetje op, terug, andere gravelweggetje in, hobbel, hobbel), kan ik best even een stukje pad verkennen. Ik zie weliswaar nog altijd geen berg, maar wel het begin van een padspoor dat best eens naar de top kan leiden. Een klein stukje maar, ik ben hier nu toch.

Zo sta ik uiteindelijk natuurlijk toch op de top. Het uitzicht over de Walvisbaai, over Akranes en helemaal tot Reykjavík aan de ene kant en de Snæfellsjökull aan de andere kant, dat denk ik er maar bij.

Je kunt verder nog een prachtige ronde (een horseshoe eigenlijk) bovenlangs maken, over brede groene bergruggen langs loeisteile afgronden – dan blijf je steeds dat uitzicht houden. Maar aangezien daar geen duidelijk pad loopt en ik geen hand voor ogen zie, laat ik dat extraatje nu achterwege. Misschien wordt het echt nog eens beter weer, het zou de moeite waard zijn om die hele panoramische route dan alsnog te doen. Voor dit moment ben ik al heel blij deze top in the pocket te hebben.

Op de terugweg, langs de steile afgronden, scheren meeuwen (ijsstormvogels, mantelmeeuwen, ik kan ze nauwelijks goed zien maar vooral horen) langs me heen. Ik moet nu toch echt een beetje glimmen. En niet alleen van de regen!!

Als beloning trakteer ik mezelf terug bij de auto eerst op een set droge kleren – de natte serie breidt zich gestaag uit in de Berlingo), vervolgens op een bakje Skyr, dan op de Laugavegur van Reykjavík. Dat laatste was wel even schrikken, zoveel mensen bijelkaar…

Daarna snel de rust weer opgezocht, de tent staat nu op de gewijde grond van Thingvellir. Zowel historisch als geologisch gezien, een must-see. Maar dat bewaar ik graag tot morgenochtend, als er nog geen bussen onderweg zijn…