Vuoggatjålme-depot

Sponsors: Bergans  |  Visit Sweden

imageNa het verwarmende kampvuur, peddelden we gisteren nog uren verder. Opnieuw beet de kou zich vast in mijn gezicht, mijn handen. ‘Wie niet ook van storm, regen en duisternis houdt, is als een toerist in een VVV-folder’, schrijft de Zweedse dichteres Ingeborg Lagerblad. Het werd droog, de wind hield aan, de golven waren heerlijk en de wolken zagen grijs van de volgende bui – maar het eind van Sädvvájávrre kwam in zicht. Opgetogen klommen we uit de kano en waadden de laatste ondiepe, stenige meters naar de oever. Frank en ik maakten een highfive van opluchting, Herschel een grote drol.

De bergen raken witbesneeuwd en beginnen ons van alle kanten te omringen. De berken kijken toe, zij lijken alles te weten met hun rimpelogen rond de hele stam.image

Hoe zalig om even te kunnen lopen. Drie keer 700 m lopen door pollig bessenbos zijn een welkome afwisseling op urenlang geknield geschommel.
Het Stuorsávvun is maar een ukkie-meer van 2 km. Zijn we zo over. Dan mogen we alweer even de benen strekken: 500 m (keer drie) langs de volgende stroomversnelling omhoog naar het Vuoggatjålmjávrre. Ik sjouw met een paar zakken achter de kano aan die nu eerder een uitgerekte schildpad op stelten lijkt. Frank begint echt handig te worden met het peddel-draag-systeem. Zo’n kano is werkelijk een amfibie. Stroomopwaarts door Lapland. “Onmogelijk, om dit ding de bergen hier over te krijgen!”, mompelden de twee Sami die Elsa’s kano overdroegen richting de toenmalige berghut Vuoggatjålme.

Op exact dezelfde plek halen wij 90 jaar na Elsa ons vooraf-hierheen-gebrachte depot met eten voor de volgende 9 dagen op. Vuoggatjålme is natuurlijk uitgebouwd, vernieuwd, andere eigenaren. Maar als ik binnen navraag doe, blijkt de Samische familie Abrahamsson die de berghut sinds 1922 gerund heeft, nog altijd op het terrein te wonen. Elsa nam een drager mee, vanaf hier helemaal door de bergen omhoog naar Sulitjelma. Dat was Gustaf Abrahamsson, de zoon van de Samische familie die indertijd Vuoggatjålme runde. Ik schud de hand van Björn, de neef van deze Gustaf, en laat hem Elsa’s dagboek zien. “Kan ik dit van je kopen?”, vraagt hij gretig zodra hij een paar van de gelige pagina’s bekeken heeft. Dat lijkt me geen optie maar ik vertel Björn waar ik het boek vandaan heb. “Best een onderneming voor die tijd, toch?!”, knik ik naar Elsa’s verslag. Björn lacht. “Nu nog steeds! Bergterrein! Gaat serieus omhoog hierna.” Björn maakt een vaag armgebaar richting het westen, naar het bergdal Seldutvágge.

Mijn armen zijn twee centimeter langer en mijn hele lijf schommelt nog na terwijl ik tegenover Frank aan een echte tafel met servet en glas zit. imageMet de grootste moeite om die elandburger niet met twee handen naar binnen te schrokken, dwing ik mezelf iets met mes en vork te proberen. We zijn namelijk niet langer alleen door muggen en berken omgeven…

imageWe doen onszelf hier een stuga cadeau en een hele fantastisch lange zalige rustdag. Een onderbroekensokkensopje. Een laaaange douche. Nòg een elandburger. En een kleine knuffelsessie met de kano. Diens onderkant heeft wat krasjes opgelopen van scherpe stenen uit het stuwmeer. Hoe voorzichtig we ook zijn, bij het inladen loop je soms een buts op. Dat werken we nu bij met wat uit de timmerschuur meegekregen schellak.

Hoe heerlijk deze dag ook is, ik kijk reikhalzend uit naar het vertrek morgen. Dan begint een nieuwe fase van onze reis. Stroomopwaarts door het nauwe Seldutvágge, een bebost bergdal met een kronkelrivier waar we zullen lijnen, slepen, sjouwen en wie weet wat nog meer. Het is 30 km tot ons volgende depot, het onbemande berghutje Jurun. Het 4G-feest zal vermoedelijk wel over zijn, hopelijk lukt het om eens in de 2-3 dagen een blog te plaatsen.

Seldutvágge lijkt vanaf de kaart al zo’n fantastisch dal, dat we extra veel tijd – 9 dagen – voor dit traject ingepland hebben. Deels omdat we niet weten hoe de voortgang zal zijn. Maar vooral ook om extra Ik-Blijf-Op-Dit-Paradijs-Plekje-Dagen in te kunnen lassen. ‘Schoonheid komt van buiten’, zingt de Noorse Kari Bremnes en daarbij moet ze zoiets als Seldutvágge in gedachten gehad hebben. ‘Van buiten zó naar binnen.’ 

1 Comment on Vuoggatjålme-depot

Laat een reactie achter

Velden met een * zijn verplicht